Uwarunkowania środowiska
Józefowiec jest jednym z dwudziestu osiedli, znajdujących się na terytorium miasta Katowic. Jest położony na Płaskowyżu Katowicko – Bytomskim, należącym do Wyżyny Śląskiej. Do naturalnych jego granic należy: od wschodu – potok płynący Rowem Wełnowieckim, jeszcze niedawno bardzo wyraźnie występujący w krajobrazie, a obecnie w większości przykryty od źródła w rejonie Kolonii Alfreda do ujścia w Rawie oraz od zachodu – kompleks leśny Wojewódzkiego Parku Kultury i Wypoczynku im. gen. Jerzego Ziętka w Chorzowie. Od północnego – wschodu graniczy z Wełnowcem, zaś od południowego – zachodu styka się z Koszutką i Dębem.
Miejscowość
Początki Józefowca sięgają pierwszej połowy XIX wieku. Osada była związana z parafią św. Marii Magdaleny w Chorzowie Starym, ponieważ teren, na której powstała został w 1257 r. podarowany przeorowi i braciom klasztoru bożogrobców w Miechowie, a następnie od 1816 r. przekazany proboszczowi starochorzowskiemu. W 1821 r. ks. Józef Beder, proboszcz starochorzowski w latach 1817-1855, dziekan bytomski i inspektor szkolny, zwrócił się do Franciszka Ludwika księcia Hohenlohe z prośbą o sprzedaż terenów w pobliżu Bytkowa, gdzie w 1826 r. założył osadę nazwaną od jego imienia „Józefowcem” lub „Józefatem”, która ukształtowała się ostatecznie w drugiej połowie XIX wieku wzdłuż dzisiejszej ulicy Józefowskiej. W latach 1875-1894 Józefowiec był samodzielną gminą. Od 1894 do 1924 r. wchodził w skład gminy Dąb, z którą wiązały go nie tylko granice, ale i wspólna działalność kulturalno-oświatowa, a w latach trzech powstań śląskich i plebiscytu wspólny udział w walkach o polski Górny Śląsk. Obecnie Józefowiec wraz z Wełnowcem (3,1 km²) wchodzi w skład północnych dzielnic Katowic (nr 11).
Parafia św. Józefa Robotnika
Osada Józefowiec należała najpierw do parafii św. Marii Magdaleny w Chorzowie Starym (dekanat bytomski), którą – po odejściu bożogrobców – kierowali w XIX wieku dwaj proboszczowie: ks. Józef Beder (do 1855 r.)
i ks. Franciszek Kania (do 1900 r.). Od 1894 roku opiekę duszpasterską nad mieszkańcami Józefowca roztaczali duszpasterze z parafii św. Męczenników Jana i Pawła w Dębie. Starania mieszkańców Józefowca o utworzenie w ich osadzie odrębnej parafii trwały od 1895 r. Pragnęli oni – rzecz jasna – oszczędzić sobie drogi i niewygód. Jednak dopiero w 1919 r., gdy parafia Dąb osiągnęła liczbę 15 tysięcy mieszkańców,
ówczesny proboszcz – ks. Oskar Schubert – przychylił się do życzeń ludności Józefowca i zbudował tutaj tymczasowy kościół. Drewniana świątynia p. w. św. Józefa Robotnika w Józefowcu stanąła na gruncie należącym do parafii w Chorzowie Starym. Dnia 30 grudnia 1920 r. ks. Stanisław Hytrek został ustanowiony dekretem Kurii Biskupiej we Wrocławiu pierwszym kuratusem w Józefowcu. Nowa kuracja, która liczyła 7.600 wiernych, została podniesiona do rangi parafii dnia 1 sierpnia 1925 r., a jej duszpasterz – ks. dr Paweł Michatz otrzymał dnia 1 września 1925 r. dekret proboszczowski. Urodził się w Królewskiej Hucie w rodzinie mistrza budowlanego Leopolda i Marii z domu Schaletzki. Studiował na Wydziale Teologii Katolickiej Uniwersytetu Wrocławskiego. Święcenia kapłańskie przyjął 20 czerwca 1910 r. we Wrocławiu. Miesiąc później obronił pracę doktorską z filozofii pt. „Die Götterlisten der Serie: An ilu A-nu-um”, napisaną pod kierunkiem ks. prof. Mateusza Baumgartnera. Był on też autorem książki pt. „Jak zaradzić zgubnemu brakowi kapłanów”, wydanej w Pradze w 1917 r. Po święceniach pracował jako wikariusz
w Mikołowie, Dobrodzieniu, Greiffenbergu koło Schwedt i Bogucicach. W Józefowcu zastał on lichy i rozpadający się kościółek.
Budowę nowej świątyni rozpoczął na wiosnę 1935 r. Zachęcał wiernych do pomocy, zbierał wśród nich ofiary. Kamień węgielny – w murach nowej świątyni, wzniesionych aż do sklepienia – poświęcił bp Teofil Bromboszcz dnia
6 października 1935 r. Po czterech latach ten monumentalny kościół (…), budowany z wielu przerwami z ofiar parafian, doczekał się benedykcji, której dokonał dnia 12 listopada 1939 r. ks. prałat i kanonik Józef Kubis, dziekan katowicki i proboszcz w Załężu. Ogólny koszt budowy wyniósł prawdopodobnie około 200 tysięcy złotych. Świątynia ta, wzniesiona w stylu baroku polskiego, ze schronem przeciwgazowym (!) na 250 osób, stała się prawdziwą ozdobą miejscowości. Plany budowlane były dziełem inż. architekta Jana Kapołki z Katowic. Budową kierował Karol Przybyła z Katowic. Ks. Michatz umarł na probostwie dnia 15 maja 1945 r.Odszedł do wieczności w 62 roku życia
i 34 roku kapłaństwa. Został pochowany w grobie obok kaplicy na cmentarzu parafialnym. Ster parafii objął po nim w latach 1945-1946 ks. Józef Miczka, który urodził się 16 marca 1894 r. w Mikulczycach jako syn Feliksa – górnika
i Wiktorii z domu Adamiok. Kierował parafiami w Łaziskach Górnych i śś. Apostołów Piotra i Pawła w Katowicach. Zmarł 27 marca 1965 r. w Chorzowie, w 71 roku życia i 41 roku kapłaństwa. Został pochowany na cmentarzu, należącym do parafii św. Barbary w Chorzowie. Zastąpił go 19 X 1946 r. ks. Maksymilian Kret (Krett), który urodził się 10 października 1902 r. w Zgoniu (parafia Woszczyce) w rodzinie chłopskiej Konstantego i Zofii z domu Szczepanek. Był kapelanem polskich żołnierzy internowanych w czasie wojny w Rumunii i wysiedlonych Polaków w Niemczech. Dnia 29 listopada 1947 r. ks. Kret objął jako administrator parafię w Bobrownikach Śląskich.
Na emeryturze zamieszkał w Zgoniu i okresowo w Załężu. Umarł 2 września 1982 r. w Zgoniu, w 79 roku życia i w 52 roku kapłaństwa. Tam też został pochowany 6 września 1982 r.
